Δίαιτες; Απώλεια Βάρους; Τι γίνεται; Βεβαίως να μπω σε δίαιτα , αλλά όμως...

Για χιλιάδες νεοέλληνες έχει αρχίσει ακόμα μια νέα προσπάθεια μείωσης του βάρους τους, είτε για λίγα κιλά εν όψει του καλοκαιριού είτε για πολλά κιλά, αφού και αυτός ο χειμώνας τους πρόσθεσε πάλι βάρος.

Oλοι γνωρίζουμε ότι οι δίαιτες απώλειας βάρους κατά κανόνα ξεκινούν από Δευτέρα και είναι σύνηθες να σταματούν την Τρίτη ή την Τετάρτη. Λίγοι είναι αυτοί που συνεχίζουν την προσπάθεια την επόμενη εβδομάδα, ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που και τον επόμενο μήνα συνεχίζουν την προσπάθεια την επόμενη εβδομάδα, ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που παραμένουν στη δίαιτα μετά το τρίμηνο. Επομένως, δεν είναι αρκετοί αυτοί που καταφέρνουν να χάσουν βάρος και είναι ακόμη λιγότεροι αυτοί που καταφέρνουν να διατηρήσουν αυτή την απώλεια των κιλών.

Είναι εκπληκτικό ότι το 15% έως 35% του πληθυσμού των Η.Π.Α., σε οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, προσπαθεί να χάσει βάρος. Σε μελέτη βρέθηκε ότι το 1/3 των Αμερικανών προέρχεται από δίαιτα απώλεια βάρους, το 1/3 σκέπτεται να αρχίσει δίαιτα αδυνατίσματος στο αμέσως προσεχές μέλλον. Όλα λοιπόν αυτά τα άτομα που ασχολούνται με το βάρος τους, αγοράζουν τρόφιμα light, δηλαδή με λίγες θερμίδες ή /και χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να απολαύσει κάποιο γλυκό, καταναλώνουν μόνο ποτά με υποκατάστατα ζάχαρης, συνωστίζονται σε διάφορα ινστιτούτα που αυτοδιαφημίζονται ως τα "μόνα" με τις "μαγικές μεθόδους" τους στο να δώσουν λύση στο πρόβλημα της απώλειας βάρους.
Η επιθυμία για απώλεια βάρους οδηγεί τα άτομα αυτά στο να αγοράζουν ειδικά και ιδιαίτερα προετοιμασμένα ακριβά γεύματα, να κάνουν πανάκριβες ολιγοήμερες διακοπές σε ξενοδοχεία με σύγχρονη παροχή υπηρεσιών στο αδυνάτισμα, οι γνωστές "fat farms” ή "health farms” στο να παίρνουν χάπια αδυνατίσματος χωρίς ιατρική σύσταση ή μη ελεγμένα σκευάσματα που τους προτείνονται από φίλους ή επιτήδειους, να καταφεύγουν στη λιποανααρρόφηση ή στη "λιπογλυπτική" (πιο chic) χωρίς κανένα λόγο και όφελος, ή τέλος στο να γεμίζουν τα διάφορα γυμναστήρια, ελπίζοντας ότι καίγοντας θερμίδες θα δώσουν λύση στο πρόβλημά τους. Είναι δεδομένο ότι κάθε νέα προτεινόμενη θεραπεία γίνεται αποδεκτή με κύμα άκρατου ενθουσιασμού, γι`αυτό και αυτή η ευημερούσα πληθώρα και ποικιλία της βιομηχανίας "απώλεια βάρους".
Η μόδα της εποχής, απαιτεί αυτό που έθεσε στόχο κάθε Αμερικανός, δηλαδή το άπιαστο ιδανικό τρίο αδυνατίσματος, σε φόρμα και για πάντα νέος. Εάν σκεφθούμε ότι οι Η.Π.Α. είναι το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα του Δυτικού τρόπου ζωής που ακολουθούν και οι Ευρωπαίοι και φυσικά εμείς οι Έλληνες, αντιλαμβάνεται κανείς ότι όλα τα προαναφερθέντα ισχύουν και για τους νεοέλληνες σε ανάλογο βέβαια βαθμό.

Όμως, υπάρχει και η άλλη όψη του φεγγαριού η σκοτεινή σε αυτή την υπόθεση που λέγεται απώλεια βάρους. Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να χάσουν βάρος, όσο σκληρά και αν προσπαθούν ενώ συνήθως ανακτούν σταδιακά όλο το χαμένο βάρος με την πάροδο του χρόνου και πολλές φορές παίρνουν και ακόμη περισσότερο από αυτό που έχασαν. Παράλληλα δαπανούν μεγάλα χρηματικά ποσά στα διάφορα ινστιτούτα αδυνατίσματος, στα γυμναστήρια και στα ειδικά φαγητά.

Σημαντικό επίσης γεγονός είναι ότι κάθε αποτυχημένη προσπάθεια απώλειας βάρους συνοδεύεται από αυτοκριτική και πολλές ενοχές από πλευράς του υπέρβαρου ατόμου. Επιπλέον, προσθέτει χαμηλή αυτοεκτίμηση του εγώ και των ικανοτήτων του, καθώς και την αίσθηση του αποτυχημένου.
Έτσι δημιουργούνται ψυχικά τραύματα, αφού δεν τα κατάφερε ούτε με τις πιο σύγχρονες μαγικές θεραπείες που ούτε μαγικές και κυρίως ούτε ακίνδυνες είναι.
Για παράδειγμα, κάποια φάρμακα που βοηθούν στη μείωση του βάρους, προκαλούν δυσαπορρόφηση χρήσιμων στοιχείων της διατροφής, ενώ άλλα σχετίζονται με σοβαρότερες ή και σοβαρότυπες καταστάσεις για την υγεία, όπως η πνευμονική υπέρταση και οι βαλβιδοπάθειες της καρδιάς.

Η προσπάθεια για απώλεια βάρους είναι σύνηθες φαινόμενο στο γενικό πληθυσμό και κυρίως επιδίδονται σε αυτή κορίτσια της εφηβικής και μετεφηβικής ηλικίας, καθώς και οι νέες γυναίκες. Συχνά κορίτσια των γυμνασίων και των λυκείων με φυσιολογικό βάρος, ακόμη και ελλιποβαρή, θεωρούν τον εαυτό τους παχύσαρκο.
Οι κοπέλες αυτές υιοθετούν και ακολουθούν τον εαυτό τους ως παχύσαρκο. Οι κοπέλες αυτές υιοθετούν και ακολουθούν εξωφρενικά ολιγοθερμιδικές δίαιτες πολύ κακής οργάνωσης και σύστασης, επικίνδυνες για την υγεία τους. Η ψυχογενής ανορεξία λοιπόν (όπως και η ψυχογενής βουλιμία), ενδημεί στις νεαρές κοπέλες και είναι μια κατάσταση πολύ επικίνδυνη, αφού η θνησιμότητα της φθάνει το 20%.
Παρότι πολλά κορίτσια που χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους απώλειας βάρους, γνωρίζουν καλά τους κινδύνους που παραμονεύουν, προτιμούν να ρισκάρουν τη ζωή τους, παρά να εγκαταλείψουν την προσπάθεια επίτευξης του στόχου τους, που δεν είναι άλλος από το αισθητικό ιδανικό της υπερβολικής απίσχανσης.

Κάτω από τη μεγάλη προσωπική επιθυμία για απώλεια βάρους και από την κοινωνική πίεση που πολλές φορές είναι αρκετά έντονη, μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι τα οφέλη από τη μείωση του σωματικού βάρους είναι ξεκάθαρα και πολλά. Όμως, παρόλο που η απώλεια βάρους συνοδεύεται αποδεδειγμένα από μείωση άλλων συνοδών φθοροποιών παραγόντων για την υγεία, όπως π.χ. η χοληστερίνη τα τριγλυκερίδια το σάκχαρο κλπ δεν έχει αποδειχθεί οριστικά ότι η απώλεια βάρους συνοδεύεται και απο μειωμένη θνησιμότητα. Το γεγονός αυτό δεν είναι εκτέλεση μιας μεγάλης μελέτης που θα έδινε την οριστική απάντηση.

Παρόλα αυτά υπολογίζεται ότι η παχυσαρκία προκαλεί κάθε χρόνο το θάνατο περίπου 300.000 ανθρώπων στις Η.Π.Α. Ο αριθμός αυτός είναι καθ`υπολογισμό, όχι γιατί προέρχεται από ανεπαρκή δεδομένα, αλλά λόγω μεθοδολογικών δυσκολιών που θα καθόριζαν ποιος από πολλούς συνυπάρχοντες παράγοντες έχει την πρωτεύουσα συμβολή στον πρόωρο θάνατο.

Παρόλο αυτά, τα σύνολα των ενδείξεων φανερώνει ότι όσο το σωματικό βάρος αυξάνεται τόσο αυξάνεται και η θνησιμότητα. Ο συνήθως χρησιμοποιούμενος σχετικός δείκτης έκφρασης του σωματικού βάρους παγκοσμίως, είναι ο Δείκτης Μάζας Σώματος (ΔΜΣ) ο οποίος ορίζεται ως το πηλίκο του Βάρους σε κιλά, δια του τετραγώνου του Ύψους σε μέτρα (kg/m2). Έχει βρεθεί ότι η μικρότερη θνησιμότητα αντιστοιχεί σε ΔΜΣ =21.

Μεγαλύτερες τιμές ΔΜΣ έως 27 ή το πολύ 28, συνοδεύονται από μικρή αύξηση της θνησιμότητας. Για εξοικείωση με το ΔΜΣ ας δούμε ένα - δύο παραδείγματα ΔΜΣ 27 ή 28 σημαίνει ότι μια γυναίκα ύψους 1.65 ζυγίζει 74 έως 76 κιλά ενώ ένας άνδρας ύψους 1.78 ζυγίζει 85-59 κιλά. Μόνον όταν ο ΔΜΣ είναι πάνω από 28, ο σχετικός κίνδυνος θανάτου διπλασιάζεται. Βέβαια αυτή η σχέση εξαρτάται πολύ από την ηλικία, αφού φαίνεται ότι ισχύει κυρίως για νέα άτομα ή άτομα μέσης ηλικίας.

Είναι λοιπόν δεδομένη ύπαρξη συσχετικής μεταξύ του αυξημένου σωματικού βάρους και της μεγαλύτερης νοσηρότητας και θνησιμότητας τουλάχιστον για τις ηλικίες έως 70 ετών. Όμως η απώλεια βάρους μειώνει αυτόν τον αυξημένο σχετικό κίνδυνο θνησιμότητας.
Σήμερα δεν γνωρίζουμε εάν κάποιος που θα χάσει 10 κιλά θα αποκτήσει τον ίδιο μεμονωμένο σχετικό κίνδυνο με κάποιον άλλο που ήδη ξεκίνησε 10 κιλά ελαφρύτερος και συνεχίζει να παραμένει στο ίδιο βάρος. Οι λιγοστές μελέτες που υπάρχουν σε άτομα που εθελοντικά έχασαν βάρος, δεν κατόρθωσαν να μας δώσουν σαφή απάντηση στο ερώτημα αυτό.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι το να είναι κανείς υπέρβαρος, δεν κινδυνεύει να έχει προβλήματα με την υγεία του. Υπερβάλλον σωματικό βάρος ή παχυσαρκία με ΔΜΣ>30 συνοδεύεται από σοβαρά προβλήματα υγείας, μεταξύ των άλλων από στεφανιαία νόσο, αρτηριακή υπέρταση, σακχαρώδη διαβήτη και αρθροπάθειες.

Έχει αποδειχθεί και δεν χωράει καμιά αμφιβολία ότι η υπεργλυκαιμία (δηλ. το υψηλό σάκχαρο στο αίμα), η υπρλιπιδαιμία (δηλ. η υψηλή χοληστερίνη ή/ και τα αυξημένα τριγλυκερίδια) καθώς και η υπέρταση βελτιώνονται σημαντικά εάν χαθεί το 10% έως 15% του αρχικού σωματικού βάρους, δηλαδή εάν ένα άτομο 100 κιλών, γίνει 85 ή 90 κιλά.

Επομένως παρόλο που δεν είναι γνωστό εάν η απώλεια βάρους είναι επωφελής σε λιγότερο υπέρβαρα άτομα που κατά τα άλλα είναι υγιή, είναι βέβαιο ότι ασκεί ευνοϊκή επίδραση, δηλαδή ωφελεί τα υπέρβαρα άτομα με υπέρταση ή με σακχαρώδη διαβήτη ή με υπελιπιδαιμία, δηλαδή σίγουρα ωφελεί υπέρβαρους με σύνοδες μεταβολικές διαταραχές.
Ακόμη και ότι αποφεύγεται η αύξηση του βάρους που συνήθως παρατηρείται με την πάροδο του χρόνου, το γεγονός αυτό μειώνει σημαντικά την πιθανότητα όλες οι προαναφερθείσες συνοδές καταστάσεις της παχυσαρκίας να εξελιχθούν προς το χειρότερο.

Δεδομένης της μειωμένης νοσηρότητας με την απώλεια βάρους, ο ιατρικός κόσμος συμμετέχει στον γενικό ενθουσιασμό του κοινού για επίτευξη απώλειας βάρους. Ακόμη και κυβερνήσεις εμπλέκονται στις καμπάνιες κατά της παχυσαρκίας θεωρώντας αυτή "σαν την δεύτερη αιτία θανάτου που μπορεί να αποφευχθεί" μετά το κάπνισμα, σε επίπεδο πληθυσμού.

Και τούτο διότι η απώλεια βάρους φαίνεται σαν ένας εύκολος τρόπος για βελτίωση της δημόσιας υγείας γενικά. Αλλά όπως προαναφέρθηκε ήδη, τόσο η απώλεια βάρους όσο και η διατήρηση αυτής της απώλειας, δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση ενώ οι κίνδυνοι από την εφαρμογή μερικών μεθόδων είναι αρκετά σημαντικοί. Επίσης, η παχυσαρκία πρέπει να αποκτήσει μια πιο "ιατρική" αντιμετώπιση ακόμα και από τους ίδιους τους γιατρούς.

Στους καιρούς που ζούμε, φαίνεται ότι τα παχύσαρκα άτομα ξεφεύγουν του γενικού κανόνα και κρίνονται με επιείκεια και ατιμωρησία, επειδή οι κρίνοντες την κατάστασή τους, απλώς προσπαθούν να τους βοηθήσουν. Μερικοί γιατροί συμμετέχουν σε κάποιο βαθμό στο θολό τοπίο των "προκαταλήψεων" της παχυσαρκίας, υπερτονίζοντας μόνο τους κινδύνους της και την επακολουθούσα πανάκεια από την απώλεια βάρους, ενώ άλλοι υιοθετούν μια αντιδιαμετρική άποψη, υποστηρίζοντας ότι η παχυσαρκία είναι αποτέλεσμα ενός ευρύτερου βιολογικού υποστρώματος που δεν μπορεί να ελεγχθεί από το ίδιο το άτομο, όπως πχ το χρώμα των ματιών.

Πάντως όπως και να έχει το θέμα, το σωστότερο είναι να τεθεί η παχυσαρκία κάτω από ιατρικό πρίσμα, παρά να θεωρούνται απλοϊκά οι υπέρβαροι ως συνηθισμένοι άνθρωποι που τους έτυχε να έχουν παραπάνω βάρος, εξ αιτίας της φύσης, της κληρονομικότητάς τους, της ανατροφής τους και των επιλογών τους.

Γιατί άραγε οι άνθρωποι να μην μπορούν εύκολα ή δύσκολα να χάσουν βάρος, παρά την παρακίνηση των γιατρών τους ή τις πιέσεις του κοινωνικού τους περίγυρου, παρόλο την από μέρους τους σπατάλη χρόνου, δραστηριότητας και χρήματος; Η άποψη ότι το σωματικό βάρος είναι το αποτέλεσμα της ισορροπίας δύο λειτουργιών:¨της ενεργειακής πρόσληψης και της ενεργειακής κατανάλωσης, ολοκληρώθηκε έπειτα από την ανεύρεση ύπαρξης πολυποίκιλλων μηχανισμών που διατηρούν ή εκτρέπουν αυτή την ενεργειακή ισορροπία.

Οι μηχανισμοί αυτοί είναι υπο τον έλεγχο του κεντρικού νευρικού συστήματος και υπάρχει έλεγχος τόσο στην όρεξη και κατ`επέκταση στην πρόσληψη τροφής και θερμίδων, με κύριο σκοπό να αποτρέπονται διακυμάνσεις ή μεταβολές του σωματικού βάρους. Φυσικά, η σταθερή αυτή ισορροπία μπορεί να αλλάξει και να επιτευχθεί απώλεια βάρους μετά από σοβαρή μείωση των προσλαμβανόμενων θερμίδων, μετά από έντονη σωματική άσκηση ή από τον συνδυασμό αυτών των δύο μεθόδων. Αλλά όμως, όταν αυτές οι αιτίες εκτροπής της ισορροπίας παύσουν να υφίστανται, τότε το σωματικό βάρος κατά κανόνα επανέρχεται στο αρχικό του επίπεδο και η αρχική θερμιδική ισορροπία επανεγκαθίσταται.
Μελέτες σε δίδυμους αδελφούς έδειξαν ότι κληρονομικοί παράγοντες παίζουν σημαντικό ρόλο όσον αφορά το σημείο όπου θα ισορροπήσει το σωματικό βάρος, καθώς επίσης και ότι επηρεάζουν την αργή μετατόπιση του σταθερού αυτού σημείου της ισορροπίας του βάρους προς τα πάνω, με την πάροδο της ηλικίας.

Χωρίς αμφιβολία η καλύτερη θεραπεία, από την εποχή του Ιπποκράτη έως σήμερα, είναι η πρόληψη. Το ίδιο ισχύει και για την παχυσαρκία και κυρίως όσον αφορά αυτή την δημόσια υγεία σε επίπεδο πληθυσμού. Στις μέρες που ζούμε, η σταδιακή αύξηση του βάρους ενός πληθυσμού ή μιας κοινωνίας φαίνεται ότι είναι γεγονός αναπόφευκτο. Πρέπει όμως να καταβάλλονται σοβαρότερες προσπάθειες κυρίως από πλευράς του ιατρικού κόσμου, ώστε όλα τα κοινωνικά, οικονομικά, επαγγελματικά, μορφωτικά και ηλικιακά τμήματα του πληθυσμού να εκπαιδευτούν, ώστε να διατρέφονται σωστά και υγιεινά προτρέποντάς τα συγχρόνως σε κατανάλωση φυσικών ολιγοθερμιδικών τροφίμων.

Ιδιαίτερα τα παιδιά θα πρέπει να ενθαρρύνονται συνεχώς για αυξημένη και τακτική σωματική άσκηση. Εάν ο χρόνος που σπαταλούν τα παιδιά σήμερα μπροστά στην τηλεόραση τρώγοντας πατατάκια, γαριδάκια, σοκολάτες και άλλα διάφορα που χαρακτηρίζονται διεθνώς ώς "junk food”, δηλαδή άχρηστα τρόφιμα και ο χρόνος που χάνουν παρακολουθώντας τις διαφημίσεις αυτών των άχρηστων και βλαβερών τροφίμων ή η σπατάλη χρόνου μπροστά σε ηλεκτρονικά παιχνίδια των κομπιούτερς, εάν λοιπόν διατίθετο σε φυσική άσκηση και σωματική δραστηριότητα τότε η διατήρηση του χαμηλού σωματικού βάρους των παιδιών θα ήταν σίγουρα εξασφαλισμένη.

Οι υγιεινές διατροφικές συνήθειες και η τακτική άσκηση αποκτούν μεγαλύτερη σημαντικότητα και αξία στην εφηβική και μετεφηβική ηλικία, όπου συνήθως εμφανίζεται η τάση για παχυσαρκία. Παρόλο που κάποτε ίσως αυτό ίσχυε (πχ στον μεσαίωνα ή στα χρόνια της κατοχής και στα αμέσως μετακατοχικά χρόνια), σήμερα δεν μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι το υπερβάλλον σωματικό βάρος ή η παχυσαρκία συνδέονται με άριστη υγεία, αφού όπως προαναφέρθηκε, το αυξημένο σωματικό βάρος σχετίζεται με πλήθος άλλων φθοροποιών καταστάσεων για την ανθρώπινη υγεία.

Οι οικογενειακοί γιατροί θα πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο, συμβουλεύοντας και εκπαιδεύοντας τους ασθενείς τους όσον αφορά στην πρόληψη της παχυσαρκίας. Όμως, τι πρέπει να κάνει τι πρέπει να συστήσει ο γιατρός σε αυτούς τους ασθενείς που ήδη είναι υπέρβαροι;΄Επειδή οι αιτίες της παχυσαρκίας είναι πολλές και συγχρόνως ετερογενείς , ο γιατρός θα πρέπει να εξατομικεύει τις συμβουλές και συστάσεις του για το κάθε υπέρβαρο άτομο χωριστά.

Για παράδειγμα, πολλοί υπέρβαροι είναι ευτυχισμένοι και σε σχετικά πολύ καλή κατάσταση υγείας, όμως άλλοι τρώνε παραπάνω γιατί έχουν κατάθλιψη και επιζητούν μια επιπλέον ευχαρίστηση που τους την προσφέρει το φαγητό, ενώ άλλοι έχουν κατάθλιψη από στεναχώρια τους και τις τύψεις τους, επειδή τρώνε πολύ. Κατά την άποψη του γράφοντας οι γενικοί γιατροί, ή οι οικογενειακοί γιατροί θα πρέπει να αυξήσουν τις γνώσεις και την εμπειρία τους στα θέματα της παχυσαρκίας.
Εάν διακρίνουν ότι υπάρχουν ιδιαιτερότητες και δυσκολίες που απαιτούν επιπλέον αντιμετώπιση, τότε να συμβουλεύουν τον παχύσαρκο ασθενή που τους ζητάει βοήθεια, στο να απευθύνεται σε κάποιο συνάδελφο τους πιο ειδικό στο θέμα, με τον οποίο θα σχεδιαστεί ένα εξατομικευμένο πλάνο απώλειας βάρους με εφικτούς και ρεαλιστικούς στόχους, με ταυτόχρονη βελτίωση όλων των αιτιολογικών παραμέτρων, που θα εξασφαλίζουν στο υπέρβαρο άτομο την μελλοντική διατήρηση της επιτευχθείσας απώλειας.

Τα υπέρβαρα άτομα που επιβάλετε να χάσουν βάρος με αυτή τη διαδικασία είναι όλα όσα έχουν και άλλα προβλήματα υγείας που προέρχονται ή συνοδεύουν το αυξημένο σωματικό βάρος, όπως π.χ. υπέρταση, σακχαρώδης διαβήτης, υπερλιπιδαιμία, στεφανιαία νόσος, οστεοαρθρίτιδα ή εάν ο ασθενής είναι τόσο παχύσαρκος, ώστε να βρίσκεται σε κίνδυνο από αυτό το ίδιο το υπερβολικό σωματικό βάρος.

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, οι γιατροί θα πρέπει να είναι προσεκτικοί στο να συστήνουν απώλεια βάρους, ειδικά όταν το άτομο είναι ήπια υπέρβαρο. Στην περίπτωση όμως, κατά την οποία νεαροί ή μεσήλικες άνδρες, αλλά και γυναίκες με λίγο σχετικά παραπάνω βάρος, που κατά τα άλλα είναι απολύτως υγιείς, που όμως έχουν την πλειονότητα του υπερβάλλοντος βάρους στην περιοχή της κοιλιάς, τότε αυτοί θα πρέπει να τίθενται σε θεραπεία απώλεια βάρους, διότι η μεγάλη ποσότητα ενδοκοιλιακού λίπους συνοδεύεται από πάρα πολλές μεταβολικές διαταραχές του οργανισμού και με σοβαρά επακόλουθα, όπως στεφανιαία νόσο, έμφραγμα του μυοκαρδίου, αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο και ακόμα με καρκίνο του μαστού στις γυναίκες.
Μέχρι να υπάρξουν νεότερα επιστημονικά δεδομένα για τους κινδύνους που συνοδεύουν το αυξημένο βάρος και για τα οφέλη από την απώλεια βάρους, θα πρέπει να ακολουθούνται οι αμέσως προαναφερθέντες κανόνες, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η θεραπεία της παχυσαρκίας, όπως κατά κόρον γίνεται σήμερα, κρύβει περισσότερους ίσως κίνδυνους, από αυτή την ίδια την παχυσαρκία ως πάθηση.

Τελειώνοντας θα πρέπει επίσης να τονιστεί ότι οι γιατροί με τη σειρά τους θα πρέπει να συμβάλλουν ώστε να σταματήσουν οι κοινωνικές υποτιμητικές διακρίσεις σε βάρος των παχύσαρκων ατόμων, τόσο στα σχολεία όσο και στους επαγγελματικούς χώρους.
Επίσης θα πρέπει να εναντιωθούν στη φρενίτιδα της εποχής για υπερβολικά λεπτόσωμα άτομα και ιδιαίτερα στις ακραίες και επικίνδυνες μεθόδους επίτευξης αυτών των υπερβολικών στόχων.
Δε θα πρέπει εμείς οι γιατροί να επιτρέψουμε να θυσιάσουν οι συνάνθρωποι μας και ιδιαίτερα οι νέες κοπέλες, μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής όπως είναι το φαγητό, για να προσπαθήσουν να μοιάσουν στις λιμοκτονούσες διασημότητες - είδωλα, που προβάλλονται ως τα αισθητικά πρότυπα της εποχής μας.

Με τα υπάρχοντα σημερινά δεδομένα, χιλιάδες συνανθρώπων μας υποφέρουν τα πάνδεινα, υποβάλλονται σε αμέτρητα μαρτύρια, μετέχοντας σε άκαρπες και μάταιες, μεγαλεπίβολες και πολυδιαφημισμένες προσπάθειες απώλειας βάρους, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ένα ποσοστό από αυτούς χάνουν την υγεία τους και κάποιοι άλλοι ακόμα και τη ζωή τους.



Να θεραπεύεται λοιπόν η παχυσαρκία, αλλά όχι με τα σημερινά ισχύοντα. Όλοι, θεράποντες και θεραπευτές, ο καθένας από τη σκοπιά του, θα πρέπει να επανεκτιμήσουμε αυτό το μείζον ιατροκοινωνικό πρόβλημα που λέγεται απώλεια βάρους.



πηγή.cancer-society.gr